Imagin Harry Styles "LONELINESS"

Normalnie zaczęłabym sprzątać calutki dom, ale po co? Wszystko jest idealnie czyste. No bo co mam niby robić siedząc cały dzień w domu? Sprzątam, gotuje, rysuje, remontuje, sadzę kwiatki w ogródku… Cokolwiek, żeby tylko zabić zbędny czas. Mam kupę kasy i żadnych znajomych. Ani jednego przyjaciela. Jestem taka żałosna.

Wzięłam z lodówki karton mleka i puszkę z kocim jedzeniem. Zabrałam to wszystko na dwór i skierowałam się w stronę niewielkiej szopki. Napełniłam miseczki, które tam się znajdowały do pełna i zaczęłam nawoływać kociaki słynnym „kici kici”. Już po chwili zjawiło się kilka kotów. Niektóre już tutaj były, niektóre przyszły do mnie pierwszy raz i bały się podejść bliżej. Dokarmiam koty odkąd pamiętam, przejęłam ten zwyczaj po mojej zmarłej babci. Ona odeszła, a ja zostałam sama z kotami.

Po chwili zabrałam pusty karton i skierowałam się w stronę domu, po drodze wyrzucając go do śmietnika. Nagle usłyszałam warkot silnika, więc pobiegłam szybko w stronę drzwi wejściowych. Gdy tylko zamknęłam je za sobą, dobiegł mnie dźwięk samochodu wjeżdżającego na podjazd. Spojrzałam przez okno na ganku, dopatrując osoby wysiadającej z auta. Swoją drogą, koleś ma niezłe auto. Uwielbiam takie starsze samochody. A ta BMW, na moje oko model E32, jest po prostu śliczna. Jezu, nie powinnam znać marek samochodów, jestem dziewczyną. Ale tak to jest, jak się dorasta z chłopakami.

Aż podskoczyłam, gdy usłyszałam pukanie do drzwi. Wzięłam kilka głębszych oddechów, żeby się uspokoić i nacisnęłam na klamkę. Chyba mogę pominąć fragment opisujący jak przystojny jest ten chłopak, prawda? Jasne, że mogę.

- Harry Styles. – mój gość podał mi rękę, witając się.

- Rosalie Irwin. – odwzajemniłam gest, uśmiechając się przy tym.

- Od tego Irwina? – spytał niedowierzając.

- Zależy którego. – roześmiałam się.

- Ashtona Irwina?

- Tak, ale ciii. – przystawiłam palec wskazujący do ust. – On zapomniał, że ja istnieje.

- Jak to zapomniał? Kim dla niego jesteś? – zasypał mnie pytaniami, na które nie miałam większej ochoty odpowiadać.

- Och, jestem tylko jego kuzynką. Ale to teraz nieważne. Może wejdzie Pan w końcu do środka? – zapytałam unosząc brwi i zachęcając chłopaka do wejścia gestem ręki.

- Pan? No bez przesady, aż tak stary nie jestem. – zaśmiał się głośno, a mnie aż przeszły ciarki.

- No, może aż tak nie. Więc… Może wejdziesz? – posłałam uśmiech w jego stronę.

Nie odpowiedział, tylko wszedł do środka i zaczął ściągać buty.

- Hej, nie musisz ich ściągać. – powiedziałam.

- Przestań, jeszcze ci nabrudzę. – kontynuował rozwiązywanie sznurówek.

- Przynajmniej będę miała co robić. – skomentowałam cicho, tak żeby on nie usłyszał.

- Co? – ta, mogłam to zrobić jeszcze ciszej.

- Po prostu ich nie ściągaj.

Oczywiście Harry mnie nie posłuchał i ściągnął obuwie, zostając w skarpetkach, tak samo jak ja.

- Jak sobie chcesz. – przewróciłam oczami. – Chodź, obejrzysz dom.

- Dobrze. – przytaknął i podążył za mną.

Najpierw zaprowadziłam go do kuchni, która jest świeżo po remoncie. To jedno z moich ulubionych pomieszczeń w tym domu, spędzam tu naprawdę wiele czasu.

- To jest kuchnia jak widzisz i musisz wiedzieć, że ja tu rządzę. – wyszczerzyłam się. – Oczywiście, gdybyś zdecydował się tu zamieszkać, to będziesz mógł z niej korzystać. Trochę. Czasami.

- Czuje się uprzywilejowany. – pokazał rząd białych zębów, przygryzając dolną wargę.

- I powinieneś. – wywróciłam oczami ze śmiechem, przechodząc  do głównego salonu. – Tutaj jest największe pomieszczenie w tym domu, w sumie nie wiem czemu ono służy.

- A gdzie telewizor? – spytał rozglądając się.

- Nie mam telewizora. – wzruszyłam ramionami.

- Jak to nie masz telewizora? – wytrzeszczył oczy ze zdziwieniem.

- Normalnie, jakoś nigdy o tym nie myślałam. Widocznie nie jest mi potrzebny do życia. – uśmiechnęłam się delikatnie.

- Boże. To nieco dziwne. I powiedz jeszcze, że nie masz komputera i telefonu. – zaśmiał się.

- Właściwie to głupie pytanie, przecież jakoś musiałam umieścić ogłoszenie na Internecie. I dzwoniłeś już do mnie. – wyszczerzyłam się głupkowato.

- Ach, no tak… - chłopak speszył się spuszczając głowę i chyba zauważyłam malutki rumieniec na jego twarzy.

- Chodź dalej. – zachichotałam i ruszyłam dalej. – Tu masz łazienkę, jedną z dwóch na parterze. Na piętrze są jeszcze trzy. A na drugim piętrze jest przy każdym pokoju. No nieważne.

- Dlaczego jest tu tyle łazienek? – zapytał marszcząc czoło.

- Jak widzisz, jest to bardzo duży dom. Czasami czuje się jak księżniczka w wielkim, opuszczonym do tego, zamku. – westchnęłam, kierując się w stronę pokoju gościnnego. – Okej, to jest pokój gościnny.

- Tu miałbym spać? – spytał oglądając wnętrze.

- Sądzę, że bardziej spodobają Ci się pokoje na górze. – uśmiechnęłam się. – Ten pokój jest trochę… staroświecki.

Jeszcze przez jakieś pół godziny zwiedzaliśmy mój dom. Zaprowadziłam Harry’ego na górę, gdzie pokazałam mu moją sypialnie, oraz pokój, który najbardziej by się dla niego nadawał, jak sądzę.

- O tak, ten jest idealny. – uśmiechnął się szeroko, oplatając wzrokiem średniej wielkości pomieszczenie z dużym łóżkiem i wyjściem na taras.

- Więc jak? Decydujesz się na wynajęcie? – spytałam, próbując ukryć nadzieje w głosie.

- Oczywiście, że tak. Właśnie takiego miejsca szukałem. Cicho, spokojnie, na uboczu. Tu mnie chyba nie znajdą. – powiedział z uśmiechem, przechadzając się po pokoju.

- Kto Cię nie znajdzie? – zmarszczyłam czoło zdziwiona jego słowami.

- No jak to kto? Fotografowie, reporterzy i tak dalej… - odpowiedział, jakby to było czymś oczywistym.

- Co? A czego oni od ciebie chcą? – nic z tego nie rozumiałam.

- Halo, jestem sławny! – pomachał mi ręką przed oczami.

- Okej, pogadamy o tym kiedy indziej. – zrobiłam jakąś dziwną minę, rozważając, czy aby na pewno ten chłopak jest zdrowy na umyśle. – Chodź spisać umowę.

Nie kontynuowaliśmy rozmowy i faktycznie ustaliliśmy warunki wynajmu, wszelkie koszty i inne nudne rzeczy. Pokazałam Harry’emu również garaż, w którym może chować swoje auto, na co bardzo się ucieszył.

- To twój samochód? – spytał pokazując palcem na czarne BMW zaparkowane w ogromnym garażu, który swoją drogą pomieściłby z pięć aut.

- Tak, ale rzadko nią jeżdżę. Ogólnie nie często opuszczam tą posesję. – podrapałam się po karku nerwowo.

- Dziewczyno, wiesz co ty masz w garażu? – spytał zachwycony, oglądając samochód z każdej strony.

- BMW M3 E46 z 2000 roku. Jak mogłabym nie wiedzieć? – zaśmiałam się, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

-Samochodziara? – spytał z zadziornym uśmieszkiem.

- Skądże. Po prostu kocham swoje auto, to źle? – zmrużyłam oczy.

- Dobrze! Nawet bardzo dobrze. – puścił do mnie oczko, a kolana się pode mną ugięły. – Widzę, że masz tu sporo miejsca. Może mógłbym sprowadzić tu także swoje drugie auto?

- Emm, jeśli chcesz. Masz dwa samochody?

- To, którym przyjechałem nie jest tym moim ulubionym. – wyszczerzył się.

- Żartujesz? Jest wspaniałe! Który rocznik? – spytałam, przypominając sobie o tym cudeńku stojącym aktualnie na moim podjeździe.

- 1986. – odpowiedział dumnie.

- No nie mogę. – zrobiłam poważną minę. – Masz E32 z serii 7 i to jeszcze z pierwszego roku produkcji? Szczęściarz.

- Taa, niektórzy właśnie tak mnie nazywają. – zaśmiał się.

Po tej jakże interesującej rozmowie (przynajmniej dla mnie) Harry oznajmił, że musi jechać po swoje rzeczy do starego mieszkania. Tylko mu przytaknęłam i wróciłam do swojej sypialni.

No cóż, muszę przyznać, że może być dość interesująco. 

 

***~.~***

Oczywiście zgadłyście, od początku pisania tego imagina myślałam o Harry'm jako głównym bohaterze. No i jest. Jak się podobała druga część? Według mnie jest naprawdę bardzo nudna i taka nijaka... No ale musiałam jakoś normalnie zacząć ich znajomość. 

Tylko nie myślcie, że się od razu w sobie zakochają, nie ze mną takie numery! Lubię przedłużać, wiem...

Do następnego ;)