Rekontakt Harry

Od czego by tu zacząć? Mam przepraszać? Nie ma kogo. Nikt tego nie czyta. Ale... Przypomniało mi się, że mam bloga. Że kiedyś pisałam tu pewną historię. Chciałabym ją dokończyć, ale uwierzcie mi, naprawdę straciłam wątek. Po pół roku bez pisania czegokolwiek nie pamiętam na czym skończyłam. Nawet gdybym pamiętała, nie kończyła bym tego opowiadania. Tak myślę. Staram się zakończyć pewien rozdział w moim życiu. A wracanie do tamtej historii na pewno by mi w tym nie pomogło.
Weszłam dzisiaj do domu i sobie przypomniałam. Kiedyś coś tworzyłam. Robiłam coś. Aktualnie tkwię w miejscu. I napisałam coś. W końcu zrobiłam coś, z czego jestem zadowolona i chciałabym to tutaj umieścić. Wiem, że opowieść ta nie jest dobra. Ale chcę ją wstawić.
Bohaterem jest Harry. Powód? Prosty. Ale o tym kiedy indziej.

muzyka

- To tylko kilka metrów, Rose. Dasz radę. No dobra, może kilkanaście. Ale przecież nic Ci się nie stanie.

Czy ja znowu mówię do siebie? Tak, to zaczyna robić się dziwne. Wdech, wydech. Skoczę i będzie po sprawie. Potrafię pływać, a poza tym nawet gdybym nie umiała, to i tak wypłynę. Ciało zawsze wypływa na powierzchnię, prawda? Przynajmniej tak gdzieś czytałam. Skocze, wypłynę i jeden punkt z głowy.

Jeszcze raz przygryzłam dolną wargę i przeczesałam palcami  i tak już potargane przez wiatr włosy. Raz się żyje.

- Stój! – usłyszałam krzyk dochodzący zza mnie.

- Serio? Już się zdecydowałam, a Ty mi przerywasz? – odkrzyknęłam nie obracając się nawet.

- Dlaczego to robisz? A z resztą, nie ważne o co chodzi, na pewno nie jest to warte Twojej śmierci. – głos był coraz bliżej.

- Śmierć? – prychnęłam. – No dziękuję Ci bardzo. Jeśli uważasz, że skok z tego mostu mnie zabiję, to naprawdę nie musisz mi tego mówić. Nie pomagasz.

Nikt mi nie odpowiedział. Spojrzałam za siebie i zobaczyłam wysoką postać stojącą zaledwie kilka metrów ode mnie. Z barwy głosu wywnioskowałam, że jest płci męskiej, ale kaptur zarzucony na głowę oraz panujący tu mrok  uniemożliwiały mi dalsze rozeznanie. W każdym bądź razie chłopak stał z głową przekrzywioną na bok i dłońmi skrytymi w kieszeniach bluzy. Tak normalnie.

- Nie rozumiesz? – spytałam w końcu. – Nie chcę popełnić samobójstwa. Chcę tylko skoczyć.

- A skok z mostu to nie samobójstwo? – odpowiedział szybko z nutką ironii w głosie.

- Widzisz tylko jedną stronę medalu. Tak, każdy normalny człowiek myśli, że z mostu skaczą tylko samobójcy. Otóż nie. – przekręciłam głowę i z powrotem utkwiłam wzrok w przestrzeni pode mną.

- Więc po co chcesz skoczyć? – zdziwiony zadał kolejne pytanie.

Wywróciłam oczami, chociaż i tak tego nie zauważył. On niczego nie rozumie. Nikt niczego nie rozumie.

- Po prostu chcę to zrobić i już. Tak po prostu. – odpowiedziałam obliczając w myślach swoje szanse na przeżycie.

- Tak po prostu? – w jego głosie wyczułam zaciekawienie.

- Tak po prostu. – odpowiedziałam wzruszając ramionami.

Nie odzywał się dłuższą chwilę. A ja nadal stałam na krawędzi, mając za sobą metalową barierkę, której kurczowo się trzymałam. Po chwili usłyszałam rytmicznie stawiane kroki. Był tuż za mną. Spojrzałam w bok.

- Co ty robisz? – spytałam widząc jak chłopak przekłada kolejno nogi przez barierkę i staje obok mnie.

- Skaczę. – odpowiedział krótko.

- Tak po prostu? – uniosłam brwi, czego on znowu nie widział.

- Tak po prostu.

Żałuję, że na skok nie wybrałam innej pory dnia. Nie widzę nawet jego twarzy. Jest ciemno.

Wzięłam głęboki oddech. Być może ostatni w moim życiu.

Krok w przód. Spadam. Nie. Lecę. Na mojej twarzy gości szeroki uśmiech. Ręce mam szeroko rozłożone, włosy rozwiewają się w każdym kierunku. Widzę różne sceny ze swojego życia. Te szczęśliwe. Gdy jeszcze żyłam normalnie. Gdy nie musiałam się o nic martwić. Po prostu żyłam.

I nagle poczułam mocne uderzenie i po chwili zanurzyłam się w lodowatej wodzie. Spędziłam pod wodą kilka sekund, zanim uwierzyłam, że naprawdę to zrobiłam i zorientowałam się, że muszę wypłynąć na powierzchnię. Kilka ruchów moich kończyn i mogłam cieszyć się chłodnym powietrzem szczypiącym gardło. Z mojej twarzy nie schodził uśmiech, którego dawno tu nie było. Zrobiłam to, co chciałam. To, co było strasznie głupie i totalnie nieodpowiedzialne, ale właśnie  tego pragnęłam. Niby zwykły skok z mostu wprost do zimnej wody. Ale zawsze chciałam to zrobić. A z życia trzeba korzystać. Nigdy nie wiadomo, kiedy nam je odbiorą.

W stanie euforii nawet nie zauważyłam, że tuż obok mnie przed momentem wynurzył się chłopak. Naprawdę skoczył? Odważny. Myślałam, że żartuje.

- Skok z mostu ‘tak po prostu’ jest zajebisty! – powiedział, a raczej wykrzyczał radosnym głosem.

- Właśnie dlatego chciałam to zrobić. – odpowiedziałam do ciemności wiedząc, że nie mówię do siebie.

Zaczęłam płynąć, jak mi się wydaję, do brzegu. Po kilku ruchach wygramoliłam się na suchy ląd. Woda ściekała ze mnie ciurkiem, ale mnie to nie przeszkadzało. Ani odrobinę.

- Dziękuję Ci. – usłyszałam ponownie ten sam głos.

- Za co? – ściągnęłam bluzkę i wycisnęłam z niej mocno wodę.

- Za to. Pomogło mi. – dopiero teraz zwróciłam uwagę na chrypę w jego głosie. Wcześniej też ją miał?

- Pomogło Ci w czym? – mokra bluzka z powrotem wylądowała na moim ciele.

- Jestem ostatnio trochę przybity. – przerwał na chwilę, ale swoją ciszą dałam mu do zrozumienia, że chcę, aby kontynuował. – Monotonne życie, brak czasu na jakąkolwiek rozrywkę. Ciągle w biegu. Każdy coś ode mnie wymaga.

- Chciałabym tak. – odpowiedziałam bez chwili namysłu.

- Jak to? Chciałabyś codziennie wykonywać te same czynności, słuchać się innych i udawać kogoś innego?

- Chciałabym mieć co robić. Chciałabym, żeby ktoś czegoś ode mnie wymagał. Żebym mogła cokolwiek zrobić.

- A nie możesz? – spytał zdziwiony.

- Tak się składa, że nie. Według wszystkich powinnam raczej siedzieć w domu i nic nie robić. Uważać na siebie. Wiesz jakie o nudne? Ciągle na siebie uważać? – na moją twarz wkradł się grymas, krzywiąc moje rysy.

- Dlaczego musisz uważać?

- Nie, to zbyt nudne. Nie rozmawiajmy o tym. – wycisnęłam włosy z resztek wody i ruszyłam wzdłuż mostu.

Chłopak poszedł za mną. Szedł jakieś dwa mery za mną. W ciszy. No bo co miał powiedzieć? Przecież nic nie rozumie.

- Gdzie idziesz? – spytał po jakichś dziesięciu minutach marszu.

- Do domu.  – odpowiedziałam.

I w pewnym stopniu ucieszyłam się, że się odezwał. Przez te parę minut brakowało mi jego głosu.

- Do domu? Właśnie skoczyłaś z mostu, a teraz zwyczajnie idziesz do domu? – słyszałam niemałe zdziwienie w jego głosie. Ale co w tym takiego dziwnego?

- A gdzie mam iść? Muszę być w domu o 3.00.

- Rodzice? – zapytał i byłam pewna, że się uśmiechnął, chociaż nigdy nie widziałam jego twarzy.

- Nie. – zaśmiałam się. – Po prostu muszę.

- Chłopak?

- Tym bardziej nie. – mój śmiech stał się trochę głośniejszy.

- A więc co? – kolejne pytanie.

- Muszę być i tyle. – przyśpieszyłam kroku, ale chłopak zamiast się oddalić, podbiegł do mnie i teraz szedł równo ze mną.

Jest dużo wyższy ode mnie. I ma o wiele dłuższe nogi. Przyśpieszyłam jeszcze bardziej, żeby mieć nad nim przewagę chociaż te pół metra.

- Co ukrywasz?

- Dlaczego pytasz? – wywróciłam oczami.

- Bo chcę wiedzieć. – niezbyt przekonujący argument.

- Nieważne.

Po bokach drogi zaczęły ukazywać się jednorodzinne domki. Pierwszy, drugi… trzeci. Skręciłam w prawo i po chwili wsadziłam metalowy kluczyk w otwór zamka. Przekręciłam dwa razy i pociągnęłam drzwi, które się otworzyły.

- Zobaczymy się jeszcze? – spytał chłopak z… nadzieją?

- Możliwe. 

Bo zawsze trzeba mieć nadzieję, tak mi się wydaję. 

Wydawało.

Mislaid.